Agnieszka Kłos w swoim drugim, obszernym zbiorze opowiadań udowadnia, że jest prozaiczką pisarsko ukształtowaną – wyśrubowany warsztat, osobliwe fabuły, kapitalnie skrojone postaci, precyzyjnie skadrowane dialogi. To od strony technicznej. Jeśli dodamy do tego zestaw tematów, które przewijają się w tych kilkudziesięciu tekstach – poza wymienionymi wcześniej, można wymienić choćby doświadczenie emigracji, kompleksu polskiego czy wyzwolonego homoerotyzmu – otrzymamy książkę nie tylko ważną, ale i niespotykanie świeżą.