· ironiczna, pełna buntu opowieść człowieka o innej orientacji seksualnej, o cenie jaką trzeba zapłacić za bycie innym

Nerczan jest homoseksualistą. Mieszka za sparaliżowaną siostrą Antonią, którą się opiekuje. Pracuje jako manikiurzysta w La Algaidzie, chodząc po domach starszych dam z towarzystwa. Swoimi obserwacjami, przemyśleniami i przeżyciami dzieli się z klientkami i siostrą. Mówienie jest dla niego terapią, antidotum na wszystkie troski. Mendicutti zmusza czytelnika do refleksji nad losem tych, których społeczeństwo spycha na margines, spuszczając na nich zasłonę milczenia. Komentuje fakty teraźniejsze i te z przeszłości, rekonstruuje życie swoje i Antonii. W ten sposób rozprawia się z małomiasteczkową mentalnością. Ze skinami malującymi na jego domu obraźliwe teksty, z ojcem, który nigdy nie pogodził się z homoseksualizmem syna. Robi to w mistrzowski sposób.