Siła dwudziestu historii opowiedzianych przez Italo Calvino tkwi w sposobie ukazywania drugiego, zdominowanego przez pory roku, rośliny i zwierzęta oblicza rosnącej metropolii. Aby je poznać, nie potrzeba sekretnej wiedzy oraz nadprzyrodzonych zdolności: wystarczy na ulicy stanąć (a nie przystanąć), schylić się i czemuś przyjrzeć (a nie coś omieść wzrokiem), przejść na piechotę (a nie przemknąć tramwajem), zawierzyć choć raz mylnej intuicji, która w zamgloną zimową noc każe wybrać drogę w lewo i mimo znaków zakazu – przeskoczyć mur.
Italo Calvino (1923–1985) – jeden z najważniejszych pisarzy i eseistów włoskich XX wieku. Od 1945 pisał dla dziennika „L’Unita”, później również m.in. dla „La Repubblica”, od 1959 do 1967 redagował własne pismo „Il Menabo di letteratura”. Przez prawie czterdzieści lat pracował w wydawnictwie Einaudi. Należał do grupy literackiej OuLiPo, której członkami byli też tacy twórcy jak Raymond Queneau czy Georges Perec.