Przystępność przekazu niniejszej książki jest dla autora priorytetem, dlatego stara się on opisywać dzieła, a przede wszystkim ich wykonania bez uciążliwego, muzykologicznego, ze ”szkiełkiem i okiem” wgłębiania się w strukturę utworu. Najłatwiej chwyta się ją bowiem słuchem, a nie czytając o niej najlepszy nawet tekst, który może mieć charakter wspomagający. Taki punkt widzenia/słysze­nia pozwala adresować poniższe rozważania zarówno do profesjonalnych muzy­ków i muzykologów, a zwłaszcza pianistów, studentów sztuk muzycznych oraz muzykologii, jak i melomanów czy uczniów. Jednym słowem do tych, dla któ­rych muzyka fortepianowa i muzyka w ogóle stanowi niewyczerpalne źródło emocji, wzbogacania wewnętrznego, radości, a obcowanie z nią jest dla nich nie­zbywalną, głęboką potrzebą.Poznanie artystyczne i bezpośrednie (wywołane nie ”suchą” analizą tekstu nuto­wego, lecz słuchaniem różnych interpretacji), wrażenia estetyczne oraz emocjo­nalne zderzają się w poniższych rozważaniach i analizach z poznaniem nauko­wym (muzykologicznym). Te ostatnie autor uważa za fundamentalne, choć z pianistycznego (wykonawczego) punktu widzenia mające charakter wspoma­gający w dociekaniach, wobec mnóstwa opublikowanych już rozpraw nauko­wych traktujących bardzo wnikliwie spuściznę Szymanowskiego. Ze wstępu