Syndrom Pogorelicia wyrasta z zainteresowań performatywnością muzyki i samą performatyką jako alternatywnym podejściem do refleksji o sztuce dźwięku. Performatywność zmusza do wyjścia poza oswojoną, lecz ograniczającą kategorię dzieła muzycznego – ku muzyce rozumianej jako proces, będącej zdarzeniem i doświadczeniem, ucieleśnionej i ucieleśniającej. Ponieważ szczególnie intensywnie doznaje się jej w żywym wykonaniu, w teatrze muzycznym i teatrze piosenki, bohaterami prezentowanej książki są zarówno genialni, niepokorni wykonawcy (Pogorelić, Gruberová, Prucnal), jak i transgresyjni kompozytorzy (Berg, Strawiński, Weill, Mykietyn, nawet Moniuszko) oraz ich wymykające się łatwym etykietom dzieła.