“Pamiętam, że jako młody mieszkaniec dzielnicy Overtown często widywałem okolicznych alkoholików, którzy kręcili się przy jednym z tutejszych sklepów monopolowych. Przechodząc obok, zawsze czułem niepokój. Mieli pustkę w oczach, pokładali się na chodniku, cuchnęli moczem pomieszanym z alkoholem. Byli dla mnie ludzkimi wrakami.Niektórzy z uczniów urywali się z lekcji i przychodzili tam, prosząc o parę łyków z butelek owiniętych w papierowe torby na zakupy. Wewnętrzny głos kazał mi trzymać się z daleka od tych ludzi, od ich martwoty i kiepskich trunków, pozbawiających ich resztek życia.— Nigdy nie będziesz taki jak oni — mówił mój wewnętrzny głos.Ów głos był niezwykle silny. Musiał taki być. Gdzieś w głębi ducha miałem pewność tego, że moje życie będzie zupełnie inne. Czułem to, chociaż dziesiątki osób z mojego środowiska próbowały zmienić swoje życie. Nie podołali. Wielu zdało maturę i zaczęło studiować. Byli na dobrej drodze do lepszego życia, lecz — pozbawieni psychicznego przygotowania do osiągnięcia sukcesu — powracali do dawnego stylu życia. Dziedzictwo dzielnicy Overtown siedziało w nich, pomimo zmiany otoczenia [...].Pewnego wieczoru wprosiłem się do jednego z bogatszych domów w dzielnicy. Było tuż po szkolnym przedstawieniu. Kilku zamożnych uczniów pochodzących z eleganckiej dzielnicy Miami Beach zaproponowało, że odwiozą mnie do domu. Nie chciałem, żeby zobaczyli, w jak podłych warunkach żyję, więc poprosiłem ich o wysadzenie mnie naprzeciw okazałej rezydencji jednego z lekarzy. Rezydencja ta od zawsze wzbudzała mój zachwyt. Mój prawdziwy dom znajdował się w zupełnie innym kierunku.Koledzy byli pod ogromnym wrażeniem. Nalegali, żebym wpuścił ich do środka. Zapytali, czy mogą popływać w basenie. Nie zgodziłem się. Nie chcieli odjechać. Kręcili się wokół i hałasowali. Zapragnąłem zmyć się stamtąd, zanim pojawi się policja. Miałem nadzieję, że odjadą sobie, a ja spokojnie udam się na przystanek autobusowy.Dom, o którym mowa, był skromny jak na tamtejszą okolicę. Byłem wówczas bardzo biedny. Wystarczyło, że mijałem jakikolwiek bank, a w jakiś tajemniczy sposób uruchamiał się alarm przeciwwłamaniowy. Chcąc pozbyć się kolegów, zacząłem z wolna iść w kierunku frontowych drzwi.— W porządku, chłopaki. Trzymajcie się. Do jutra.Ku mojej konsternacji koledzy okazali się bardzo dobrze ułożonymi młodymi ludźmi.— W takim razie poczekamy tu, aż wejdziesz bezpiecznie do środka i zapalisz światło.— Nie, nie. To nie jest dobry pomysł — protestowałem. — Domy w tej okolicy są bacznie strzeżone. Ktoś mógłby zawołać policję, widząc, jak obcy samochód kręci się tutaj przez jakiś czas. Lepiej już pójdę. Nic mi nie będzie. Poza tym muszę jeszcze skoczyć do ogrodu i wziąć klucz ze schowka.W końcu odjechali. Podszedłem powoli do drzwi domu, na wypadek gdyby przyszło im do głowy pokrążyć tam jeszcze przez chwilę, a następnie pognałem jak szalony w kierunku autobusu. Następnego dnia cała szkoła mówiła tylko o mnie.— Wiecie, jaką wypasioną chatę ma ten Les Brown? — mówili.— Jeszcze nie — pomyślałem. — Ale możliwe, że kiedyś tak będzie.'Les Brown, "Live Your Dreams. Urzeczywistniaj swoje marzenia"I, można by powiedzieć, oczywiście, tak się stało :-) Być może nie słyszałeś nigdy o Lesie Brownie. Albo obiło Ci się coś o uszy. Po przeczytaniu powyższego fragmentu prawdopodobne jest, że pomyślisz, iż jest przykładem typowego "american dream". Człowiek nieposiadający niczego stał się znany i bogaty. Może i jest w tym krztyna prawdy. Jednak jego fenomen nie polega na tym, że opowiada o swoim trudnym dzieciństwie i dzięki temu zdobywa popularność. Wtedy nie byłoby to fenomenem. Zobacz, co kryje się za Lesem Brownem:Les Brown