W obszernym, bo dwutomowym opracowaniu nie dajemy gotowych recept na zastosowanie militariów w edukacji historycznej, raczej sygnalizujemy, że problem jest ważny i dlatego wymaga dużej wiedzy oraz, jak trafnie ujął to profesor Karol Olejnik opisując kwalifikacje historyka, „jezuickiej przebiegłości”. W gąszczu zagadnień, które podejmujemy, ta przestroga ma szczególną wymowę, bowiem ścieżki wiedzy źródłowej, którymi będziemy podążać mogą okazać się bardziej kręte i niedostępne niż najbardziej złożona struktura militarna. Wartością prezentowanych opracowań jest różnorodność podejść do problematyki militariów, wynikająca z odmiennych szkół metodologicznych i historycznych. Będzie ona jeszcze większa, jeśli nasz zbiorowy głos sprowokuje dyskusję o wojsku i wojskowości, taką prawdziwie historyczną, bez upiększeń i politycznych przebarwień.