Normatywy Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957–1990) to edycja dokumentów wybranych i opracowanych przez Bartosza Kapuściaka z Oddziału IPN w Katowicach, ukazująca działalność WSW w szerszym spectrum od zaprezentowanego w poprzednim tomie serii „Normatywy aparatu represji” (tom 2), który poświęcony był działaniom operacyjnym i ewidencji kontrwywiadu wojskowego PRL (Instrukcje pracy kontrwywiadowczej Wojskowej Służby Wewnętrznej wraz z instrukcjami prowadzenia dokumentacji i ewidencji (1957–1990), oprac. B. Kapuściak, Kraków 2010). W zbiorze zamieszczono rozkazy, zarządzenia i instrukcje, w porządku rzeczowo-chronologicznym, dotyczące działalności archiwum Szefostwa WSW, współpracy i kontroli Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (wywiadu wojskowego), przedsięwzięć specjalnych, prac ofensywnych, kontrolnych i rozliczeniowych, a także operacyjnych i ewidencyjnych przewidzianych na czas wojny. Część źródłową poprzedzono wstępem, w którym scharakteryzowano poszczególne normatywy oraz stosowane przez organa WSW metody. W dołączonych tabelach przedstawiono struktury wojskowego aparatu represji, zawierające między innymi numery kodowe jednostek wojskowych organów WSW. Prezentowany tom źródeł wraz z komentarzami pokazuje, jak dużą rolę odgrywała Wojskowa Służba Wewnętrzna zarówno w strukturach sił zbrojnych PRL, jak też w skali całego kraju, obejmując swoim zakresem, szczególnie w latach osiemdziesiątych XX w., także obszar działań Służby Bezpieczeństwa. Autor zbioru podjął też próbę odpowiedzi na pytanie: na ile skuteczna była w wypadku WSW „ochrona” samego „ludowego” Wojska Polskiego?