Cukrzyca, ze względu na swoją wielopostaciowość, stanowi problem kliniczny, z którym w codziennej praktyce zawodowej stykają się lekarze praktycznie wszystkich specjalności. Choroba to nie problem podwyższonego stężenia glukozy we krwi, to problem konsekwencji w postaci późnych powikłań, które mogą doprowadzić do kalectwa:: ślepoty, amputacji, konieczności dializoterapii, pozawałowej niewydolności serca, udaru mózgu i wielu innych. Prawidłowe leczenie cukrzycy polega na utrzymywaniu właściwych wartości glikemii, lipemii, ciśnienia tętniczego, a także normalizacji masy ciała. Nastręcza to niejednokrotnie wiele trudności, mimo coraz szerszej gamy leków dostępnych w leczeniu cukrzycy.

Na rynku wydawniczym jest dostępnych wiele podręczników, w których opisano sposób postępowania z chorymi w celu uzyskania wyrównania cukrzycy. Niejednokrotnie jednak w codziennej praktyce można napotkać przypadki, w których wiedza stricte podręcznikowa nie umożliwia znalezienia optymalnego rozwiązania. Tego rodzaju sytuacje zdarzają się również w naszej opiece nad chorymi. Stąd pomysł, aby podzielić się z Państwem opisem konkretnych przypadków klinicznych z naszej praktyki. Pochodzą one z obserwacji chorych zarówno w ramach szpitalnego oddziału diabetologicznego. jak i praktyki ambulatoryjnej. Mamy pełną świadomość, iż zaproponowane rozwiązania problemów klinicznych nie zawsze będą zgodne z doświadczeniami Czytelników. Świadczy to po raz kolejny o tym, że w leczeniu cukrzycy istnieje wiele dróg prowadzących do osiągnięcia celu. Mamy jednak nadzieję, że rozwiązania proponowane w prezentowanych przypadkach okażą się przydatne w Państwa codziennej praktyce.

Zapraszamy do lektury Krzysztof Strojek z Zespołem