Dążenie do bezpieczeństwa uwarunkowało (ukształtowało) zjednoczenie naszych przodków co później skutkowało formowaniem struktur siłowych (armii, policji, służb ochrony), uwarunkowało wykształcenie wielu międzynarodowych organizacji i ostatecznie, doprowadziło do stworzenia ONZ i Rady Bezpieczeństwa. Zrozumiałe jest, że zachowanie się człowieka w tak krytycznej dla ludzkiej cywilizacji, sytuacji powinno ulec widocznej, zmianie. Cała ludzkość, a nie tylko podmioty państwa, powinny były nauczyć się żyć w ramach nowej kultury, kultury bezpieczeństwa racjonalnych ograniczeń potrzeb, harmonii człowieka i stworzonej przez niego technosfery z przyrodą. XXI w., by nie był ostatnim w historii ludzkości, powinien był zmienić paradygmat życia, postawiwszy bezpieczeństwo człowieka jako obowiązkowy warunek przeżycia. W kontekście współczesnej niestabilnej sytuacji istnieje oczywista konieczność retrospektywnej analizy, wykorzystania twórczego potencjału dla przywrócenia dawnego stanu kulturowych tradycji społeczeństwa i odbudowania środowiska życia dla obecnego i przyszłych pokoleń. W początku trzeciego tysiąclecia pojawia się nurtujące pytanie: jak uratować ludzkość, cywilizację i biosferę od samozniszczenia.

Nowe problemy nie mogą być rozwiązywane na fundamencie starej wiedzy. Kardynalnej przebudowy wymaga nie zewnętrzne otoczenie – świat, a sam człowiek, jego świadomość, system wartości, wewnętrzny duchowy świat.