Monografia jest studium wybranych twórców amerykańskiej poezji eksperymentalnej okresu modernizmu i postmodernizmu przez pryzmat tak zwanych "poeteorii" Jacquesa Derrida i Rolanda Barthesa. Tytułowa metafora wiersza-jeża, zaczerpnięta z eseju Derridy "Czym jest poezja?", służy do ukazania złożonych relacji wiersz­rzeczywistość oraz wiersz-czytelnik. Poezja, niczym jeż, jawi się jako istota delikatna, nieprzystępna, najeżona kolcami i narażona na zniszczenie przez czytelniczą parafrazę. Postrukturalistyczne konteksty teoretyczne, które zostały tu skonfrontowane z poezją wysokiego modernizmu (William Carlos Williams, Wallace Stevens, Marianne Moore, Gertrude Stein, Mina Loy) oraz eksperymentalnego postmodernizmu (Susan Howe, Bruce Andrews, Charles Bernstein, Rosmarie Waldrop , A.R. Ammons, Ellen Hinsey), nie mają funkcji narzędzia do „otwierania” bogactwa znaczeniowego wiersza, ale poprzez swoją formę i „poetyckość” stają się integralną częścią literackiego dyskursu.