Książka jest monografią wieloautorską poświęconą dialektowi andaluzyjskiemu. Składa się na nią dziesięć oryginalnych rozdziałów, których autorami są naukowcy z dwóch prestiżowych uniwersytetów hiszpańskich (Uniwersytet w Kadyksie, Uniwersytet w Almerii) oraz z Uniwersytetu Gdańskiego. Nowatorski charakter opracowania polega na zebraniu studiów, których charakter wykracza poza dominującą do tej pory w badaniach nad dialektem andaluzyjskim perspektywę typologiczno-leksykograficzną. Autorzy książki proponują ujęcie, w którym andaluzyjska odmiana języka hiszpańskiego postrzegana jest przede wszystkim przez pryzmat samych jej użytkowników oraz miejsca, jakie ten właśnie dialekt zajmuje w szeroko pojętej przestrzeni społecznej i komunikacyjnej. W ten sposób odniesienia teoretyczno-interpretacyjne, które dominują w książce, mają zasadniczo charakter socjolingwistyczny, interakcyjny i dydaktyczny. Ta ostatnia perspektywa jest godna podkreślenia, bowiem znacząca część monografii to właśnie opracowania będące jednocześnie konkretnymi propozycjami dydaktycznymi, które z powodzeniem można wykorzystać w nauczaniu języka hiszpańskiego, także jako języka obcego. Wśród kwestii szczegółowych, które znalazły miejsce w monografii, wspomnieć można m.in. problem planifikacji językowej, której podlega Andaluzja; andaluzyjskie regionalizmy notowane w Słowniku Hiszpańskiej Akademii Królewskiej, literaturę andaluzyjską i sposoby jej wykorzystania w nauczaniu hiszpańskiego oraz potoczny, andaluzyjski uzus konwersacyjny.