Popow wybiera prezentację faktów i zdarzeń, unikając takiej interpretacji, która opowiada się za racjami którejś ze stron konfliktu, co wprawdzie utrudnia lekturę (poprzez nagromadzenie tych faktów), lecz zapewnia względnie obiektywną relację. Sprzyja temu wykorzystanie nie tylko opracowań rodzimych historyków i politologów, lecz – w znacznym zakresie – literatury światowej. Pierwszym większym poligonem doświadczalnym dla lansowania idei promotora światowej rewolucji była Polska. Z chwilą rozpoczęcia ofensywy spod Kijowa (do tego momentu Rosja odgrywała rolę ofiary) zmieniła się retoryka bolszewików. Teraz stali się orędownikami interesów światowego proletariatu. By uniknąć kolizji z interesami narodowymi, bolszewicy starali się pozyskać robotników podbijanych krajów i ewentualnie chłopów tam, gdzie proletariat miejski był nieliczny. Ta strategia nie powiodła się w Polsce. Polski proletariat nie stał się tym „nożem w plecy” swego rządu narodowego, jakim chcieli go widzieć Lenin i Dzierżyński.