"Pozostałe dywizje broniące Mińska stawiały zacięty opór, a wobec wyczerpania amunicji artyleryjskiej również organizowano grupy bojowe wyposażone w butelki zapalające. Na całym odcinku obrony 44. Korpusu Strzeleckiego i pozostałych oddziałów niemiecka 7. Dywizja Pancerna i część 20. Dywizji Pancernej silnie napierały na słabnące coraz bardziej oddziały sowieckie. W godzinach popołudniowych żołnierze 64., 100. i 161. Dywizji Strzeleckich przeprowadzili szereg kontrataków, wypierając do wieczora oddziały niemieckie z obrzeża Mińska. Poszczególne pułki, które atakowały, ponosiły jednak ogromne straty, a szybko też dostawały się w obręb silnych ataków lotniczych - w tym czasie trwały intensywne naloty na Mińsk i sowieckie pozycje obronne." Inwazja Hitlera na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku była niewątpliwie "ucieczką do przodu" z sytuacji bez wyjścia, w jakiej znalazł się führer. Szans na jej polepszenie nie było. Hitler zdecydował się więc na ryzykowną wojnę na dwóch frontach. Początkowo przebieg wydarzeń zdawał się potwierdzać nadzieje führera na szybkie zwycięstwo nad Sowietami. Wojska niemieckie posuwały się błyskawicznie do przodu, a w potrzasku znalazły się całe armie nieprzyjaciela. Publikacja Sławomira Kosima opowiada o zwycięstwie wojsk inwazyjnych na Białorusi w początkowym etapie kampanii letniojesiennej 1941 r. na froncie wschodnim.