Pomiędzy III a VI wiekiem tradycyjne legiony ciężkozbrojnej piechoty odeszły w zapomnienie i ostatecznie zastąpiły je różnorodnie uzbrojone i wieloetniczne formacje, w których najważniejszą rolę odgrywała kawaleria wspierana przez oddziały strzelcze. Jednak, pomimo owego trendu kładącego coraz większy nacisk na kawalerię, oddziały piechoty pozostały rdzeniem armii rzymskiej aż do V wieku. Niniejsza książka ukazuje wojownika, który bardzo różnił się od poprzedzającego go legionisty – być może nie był tak zdyscyplinowany, ale za to w dużym stopniu przewyższał go elastycznością działania, będąc zawsze gotowy do akcji i do tego, aby walczyć zarówno jako harcownik, jak i ciężkozbrojny piechur.