Książka profesora Tadeusza Wolszy daje pełny, wielostronny obraz życia codziennego więźniów politycznych w Polsce w latach stalinowskiego terroru (1945–1956). Autor – korzystając z niedostępnej do niedawna dokumentacji Departamentu Więziennictwa i Obozów MBP oraz obficie czerpiąc z memuarystyki – przedstawił codzienność w różnego rodzaju miejscach odosobnienia: w więzieniach, obozach, ośrodkach pracy więziennej. Opisał, jakie stosowano metody represji wobec więzionych za przekonania polityczne, jak wyglądała ich niewolnicza praca w kopalniach, kamieniołomach czy gospodarstwach rolnych. Odtworzył pobyt skazanych i ostatnie chwile życia w celi śmierci, między innymi Hieronima Dekutowskiego „Zapory” i Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. W pasjonujący sposób opisał też ucieczki więźniów z konwojów i zakładów karnych, na przykład z Krakowa, Sieradza, Strzelec Opolskich i więzienia mokotowskiego w Warszawie. W końcu imiennie wskazał najbardziej brutalnych funkcjonariuszy straży więziennej – odpowiadających za skrytobójcze mordy popełnione na żołnierzach wyklętych.

Ta znakomita praca historyczna to niezwykle interesująca i poruszająca lektura dla wszystkich zainteresowanych powojenną historią Polski XX wieku.