Opracowany pod kierunkiem Williama Heerleina Lindleya, wydany w 1912 roku Plan niwelacyjny miasta Warszawy w skali 1 : 10 000, to najwierniejsze kartograficzne przedstawienie w małej skali Warszawy z początku XX wieku. To również synteza dzieła Lindleyów, jakim było opracowanie szczegółowych planów Warszawy w latach 1883–1915. Złożyło się na nie ponad osiem tysięcy arkuszy planów, które powstały na potrzeby budowy miejskich wodociągów i kanalizacji.

Lata od upadku powstania styczniowego do pierwszej wojny światowej to z jednej strony okres degradacji Warszawy z pozycji stolicy Królestwa Polskiego do gubernialnego ośrodka na zachodnich rubieżach Cesarstwa Rosyjskiego. Z drugiej zaś jest to czas największych inwestycji infrastrukturalnych w mieście: rozwoju sieci kolejowej, transportu publicznego, budowy nowych mostów; wytyczania ulic i placów; zakładania parków. Dzięki inicjatywie ówczesnego prezydenta Sokratesa Starynkiewicza powstały nowoczesne wodociągi i kanalizacja, a Warszawa znalazła się w elitarnym gronie kilku miast europejskich, w których takie instalacje już funkcjonowały. Praca nad tym przedsięwzięciem związała losy Lindleyów z Warszawą na ponad trzy dekady.