Temat pomocy polskim uchodźcom na Wileńszczyźnie do tej pory był opisywany fragmentarycznie, a to opracowanie jest próbą kompleksowej oceny tego zagadnienia na podstawie odnalezionego sprawozdania skarbnika Komitetu Pomocy Polakom Uchodźcom w Wilnie – Leona Rappaporta. Uwagi tego autora jako naocznego świadka wydarzeń są ważne historycznie, również cenne są jego wnioski jako osoby znającej stan faktyczny okazywanej wówczas pomocy, jej możliwości i realia. Krytyczna ocena działań władz i instytucji litewskich podjętych zarówno wobec polskich uchodźców, jak wobec Komitetu jest nowym, w pewnym sensie, spostrzeżeniem, gdyż w ostatnich latach coraz więcej było publikacji ukazujących w pozytywnym świetle działania władz i instytucji litewskich wobec uchodźców polskich na terenie Wilna oraz pozostałych terenów przyłączonych do Litwy jesienią 1939 roku.

Autorka opracowania obudowała raport skarbnika Komitetu między innymi wstępem, w którym przedstawiła swoje refleksje nad tym tematem. Obie części opracowania – wstęp i sprawozdanie Rappaporta – wzajemnie się uzupełniają i przynoszą najnowsze spojrzenie na trudne zagadnienie, jakim było niesienie pomocy polskim uchodźcom w badanym okresie na terenie Wilna.

Z recenzji dr. hab. Jarosława Wołkonowskiego