Zdzisław Orłowski zapisał chlubną kartę w walce o niepodległość Polski, jako uczestnik Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, wojny z bolszewicką Rosją 1919-1920 i III Powstania Śląskiego w 1921 r. Po odejściu z wojska odniósł sukces w pracy cywilnej, co umożliwiło mu założenie rodziny i włączenie się w życie społeczne II Rzeczypospolitej. Okres sukcesów zawodowych i osobistych przerwał wybuch II wojny światowej. Jako oficer Wojska Polskiego wziął we wrześniu 1939 r. udział w wojnie obronnej, a potem przez Węgry dotarł do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W 1947 r. powrócił z Anglii do Polski i do końca życia działał w organizacjach społecznych i kombatanckich. Bohater tej książki połączył w swoim życiu walkę o niepodległość Polski z pracą dla niej. Kontynuował w ten sposób patriotyczne tradycje swoich przodków - uczestników XIX wiecznych powstań narodowych. W odróżnieniu od nich, zaznał dumy z polskich zwycięstw i radości życia w wolnej Polsce. O znaczeniu jakie miało dla niego Powstanie Wielkopolskie świadczy wybór miejsca wiecznego spoczynku - na cmentarzu w Lubaszu, obok powstańców wielkopolskich, którymi dowodził.