Książę Adam Jerzy Czartoryski, przedstawiciel jednego z najświetniejszych polskich rodów arystokratycznych przełomu XVIII i XIX w., polityk, dyplomata, przez dłuższy czas bliski współpracownik rosyjskiego cara Aleksandra I, uczestnik Kongresu Wiedeńskiego, bywalec modnych salonów, bon vivant, sentymentalny kochanek, targany różnymi uczuciami, krytyczny wobec siebie samego, pełen obaw i niepokojów o losy ojczyny i swój własny, 20 lutego 1813 r. rozpoczął prowadzenie dziennika. To pierwsza pełna i naukowa jego edycja, przygotowana na podstawie rękopisu przechowywanego w Bibliotece XX. Czartoryskich w Krakowie (sygn. 6164 III). Publikację uzupełniają przypisy merytoryczne, objaśniające sens i kontekst licznych lakonicznych zapisek, łatwo zrozumiałych dla samego księcia, ale nie zawsze jasnych dla współczesnego czytelnika. Krótko objaśniono też pojawiające się na kartach dziennika osoby – od służących i domowników Czartoryskiego, poprzez najwybitniejszych dyplomatów i polityków europejskich tamtej epoki, aż po koronowane głowy.