Nam jednak pozostanie w pamięci ten polski dwór szlachecki, strażnik narodowej tradycji, ostoja religijności, patriotyzmu, bon tonu, który uczył, jak dobrze przeżyć, by zapisać się w pamięci potomnych. Do takiego dworu tęsknimy. I niech ta nostalgia pozostanie.

Pisał o dworze Włodzimierz Tetmajer:

"Niech się święci mój cichy, pod drewnianym gankiem,

Mój wiejski dworek biały, w gaju starych drzew,

W ogrodzie wonnym zielem: miętą i rumiankiem.

Z każdej ściany tam wieje innych czasów wiew.

Zbudowałem go dzieciom; w takim samym wzrastalem,

W takim nas kołysała starych ojców pieśń".

Razem z dworami bezpowrotnie zniknął na zawsze styl życia. Poszanowanie dla historii Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.