ORP Sęp był polskim okrętem podwodnym z okresu II wojny światowej. Stępka pod tę jednostkę została położona w 1936 r., a wodowanie nastąpiło w październiku 1938 roku. Jednostka została przyjęta do służby w kwietniu 1939 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła w chwili wodowania 84 m, przy szerokości 6,7 metra. Wyporność w zanurzeniu dochodziła do ok. 1470 ton, a prędkość maksymalna  w zanurzeniu to ok. 9 węzłów. Uzbrojenie składało się z 12 wyrzutni torpedowych kal. 550 mm, 1 działa kal. 105 mm oraz 1 działa kal. 40 mm.

ORP Sęp był jednym z dwóch okrętów podwodnych typu Orzeł. Jednostki  tego typu były budowane dla polskiej Marynarki Wojennej w stoczniach holenderskich, przy współudziale polskich inżynierów. Projekt tych jednostek oparto na niektórych elementach holenderskiego typie O.16. Wykorzystano zwłaszcza zewnętrzne wyrzutnie torpedowe. Zakładano, że okręty tego typu będą w stanie zanurzać na co najmniej 80 metrów, ale w toku testów głębokość tę z powodzeniem nieznacznie przekraczano. Ogólnie można przyjąć, że typ Orzeł był raczej udany. ORP Sęp został zbudowany w stoczni Rotterdamsche na terenie Holandii i wszedł do służby w polskiej marynarce wojennej niemal w przededniu II wojny światowej. Wziął udział w początkowej fazie kampanii wrześniowej w 1939 roku, jednak w wyniku uszkodzeń i niemożności przebicia się do polskich portów skierował się do Szwecji, gdzie został internowany 17 września 1939 roku. Tamże spędził całą II wojnę światową i powrócił do kraju dopiero w październiku 1945 roku. Jednostka pozostawała w czynnej służbie do 1969 roku. W toku służby powojennej jednostka była poddawana modernizacjom, między innymi w 1958 r. zdemontowano z niej armatę kal. 105 mm.