"Dusza i ciało" to jedno z ważnych filozoficznych zagadnień omawianych przez św. Tomasza z Akwinu, wybitnego teologa i filozofa scholastycznego, żyjącego w XIII wieku. W jego dziele filozoficznym "Suma teologiczna" oraz w innych traktatach podejmuje on temat relacji między duszą a ciałem, stanowiąc fundament dla scholastycznej filozofii i teologii.

Tomasz z Akwinu opowiada się za poglądem, że dusza i ciało są dwoma elementami składowymi jednej całości ludzkiej istoty. Uznaje on duszę za formę substancjalną ciała, co oznacza, że dusza nadaje ciału jego istnienie i organizację. Dusza jest dla niego zasadniczym elementem życia, intelektu i wolnej woli. Przyjmuje także, że dusza jest nieśmiertelna i ma potencjał do zbawienia.

W filozofii Tomasza z Akwinu istotne jest także pojęcie "hilemorfizmu", czyli teorii dotyczącej związku między materią (ciałem) a formą (duszą). Według tej koncepcji, dusza i ciało stanowią jedność, a oddzielenie ich prowadziłoby do utraty tożsamości ludzkiej istoty.

Warto zauważyć, że teoria duszy i ciała w filozofii Tomasza z Akwinu ma również silne odniesienia do teologii chrześcijańskiej. Jego prace miały wpływ na rozwój scholastyki i stanowiły fundament dla katolickiej teologii filozoficznej.