Chociaż w Polsce studiuje się działa Corneille`a, Moliera i Racine`a, bliżej nieznane pozostają cytowane przez tych autorów podręczniki dramatopisarskiego rzemiosła. Taką funkcję pełniły traktaty poetyki, pochodzące z czasów panowania Ludwika XIII oraz jego ministra, kardynała de Richelieu, wybitnego mecenasa teatru. To w tych tekstach - na dwadzieścia lat przez Nicolasem Boileau - dokonał się proces krystalizacji nowego, racjonalistycznego systemu reprezentacji. Równocześnie lektura siedemnastowiecznych traktatów pociąga za sobą serię przewartościowań. Podstawowe intelektualne kategoria używane przez twórców klasycystycznego paradygmatu estetycznego jawią się nam, jako nieredukowalnie obce. Nic, co stanowiło o istocie tamtej myśli, nie jest współczesnemu czytelnikowi dane, wszystko natomiast musi stać się przedmiotem historycznej rekonstrukcji. Tylko taka lektura, prowadzona ze świadomością czasowego i kulturowego dystansu, pozwoli w dalszej perspektywie rozważyć trwałe elementy klasycystycznej epoki.