Aniołom i światu widowisko to książka o teatrze, który chce „uderzać w niebo”. O teatrze, który nie tylko bawi, kształci intelekt, rozszerza horyzonty, ale także próbuje wykorzystywać — umownie mówiąc — kierunek wertykalny. Nie chodzi tu jednak o teatr religijny ani o wiarę. Raczej o zadawanie pytań. Nawet jeśli zakładana przez artystów odpowiedź miałaby brzmieć: „Nic tam, po drugiej stronie, już nie ma”.

Obok Jerzego Grotowskiego i „Gardzienic”, którym autor poświęcił najwięcej namysłu, znalazły się w tej książce szkice o artystach i recenzje spektakli, między innymi Krystiana Lupy, Kazimierza Dejmka, Jerzego Grzegorzewskiego, Krzysztofa Warlikowskiego, Józefa Szajny, Petera Brooka czy Jana Klaty. Wiele miejsca zajmują rozmowy z twórcami — aktorami i reżyserami. Kornaś pisze także o specyficznych zjawiskach z pogranicza teatru — o eurytmii, wskrzeszaniu dramatów liturgicznych, życiu i umieraniu pieśni obrzędowych czy nawet o filmach (Siergiej Paradżanow).

Z pozycji teoretyka, ale niejednokrotnie również świadka i uczestnika opisywanych przedstawień, projektów, akcji, wypraw i innych, wymykających się definicji, zdarzeń teatralnych i parateatralnych, Tadeusz Kornaś przedstawia fascynującą konstelację różnorodnych postaw artystycznych, światopoglądów i estetyk, dzieląc się z czytelnikiem zarówno ogromną wiedzą, jak i emocjami swoich poszukiwań i objawień.