Książka stara się przedstawić alternatywną historię zachodniego kapitalizmu, opisując rozwój kulturowych technik nadzoru i regulacji ludzkiego ciała w miejscach pracy. Śledząc przemiany dyskursów i praktyk zarządzania w przeciągu XX wieku, autor argumentuje, że prowadzą one do rosnącego podporządkowania cielesności korporacyjnej władzy. Historię tę podzielić można na trzy okresy. W dobie rewolucji przemysłowej podstawowym obiektem interwencji jest ciało robotnika poddawane dyscyplinie fabrycznej, której celem jest unormowanie działań. Po drugiej wojnie światowej nacisk przenosi się na profesjonalne ciało menedżera, które podlega przede wszystkim samoregulacji w zakresie wizerunku. Wreszcie, w ostatnich dwóch dekadach dwudziestego wieku władza rozszerza się na społeczne ciało korporacji poprzez oddziaływanie na kulturę. Wypracowane w książce ujęcie zakorzenione jest przede wszystkim w szeroko rozumianej teorii kulturowej, ale obficie czerpie też z nauk społecznych i ekonomicznych oraz tzw. critical management studies. Całość składa się na interdyscyplinarne i kompleksowe omówienie problematyki cielesności w kontekście pracy i kapitalizmu, nie mające swojego odpowiednika w dostępnej literaturze.