Relacji z „nieludzkiej ziemi” znamy wiele, jednak wspomnienia Zbigniewa Lubienieckiegowyróżniają się wyjątkową narracją – „bohaterskiego” dziecka, które musiało stać się zbytszybko mężczyzną. W wieku dziewięciu lat wyrwany z domu rodzinnego, po dramatycznychperegrynacjach zostaje przemocą dostarczony w bydlęcym wagonie do posiołku dla zesłańcóww tajdze pod Archangielskiem. Kolejne doświadczenia wojenne wzmacniają wpojony muprzez ojca patriotyzm i upór w walce o siebie i swoją rodzinę. Zbigniew Lubieniecki idzie nawetdalej – bierze na swoich oprawcach odwet.Zbigniew Lubieniecki urodził się w 1930 roku w rodzinie arystokratycznej. Jego ojciec w latach 30. był komendantem Straży Granicznej, w 1939 roku zmobilizowany, trafił do niewoli sowieckiej i został rozstrzelany w Katyniu. Zbigniewa Lubienieckiego z matką i trzema siostrami w 1940 roku deportowano do obwodu archangielskiego. Zwolniono ich w 1941 roku na podstawie „amnestii” dla obywatelipolskich, następnie uzyskali zgodę na wyjazd do Pierwomajska w Kraju Ałtajskim. Do Polski wrócili w 1946 roku, osiedlili się w Dębnie Lubuskim na Ziemiach Zachodnich.