Małoletni złośnik

Czy bunt Twojego dziecka jest typowym zachowaniem okresu dorastania?

Czy jesteś gotów do działania?

Jakie sprawy mogą podlegać negocjacjom, a w których musisz ustalić sztywne reguły?

Czy Ty i Twoje zbuntowane nastoletnie dziecko cierpicie na ADHD lub inne zaburzenia psychiczne?

Jaki jest Twój styl wychowywania?

Kiedy postawić pierwszy z 10 kroków do lepszej przyszłości Waszej rodziny?

Łup.

Oto odgłos nastoletniego buntu.

Znajomy, prawda?

Być może słyszysz go regularnie, kiedy Twój syn wybiega z pokoju po kolejnej awanturze. Albo oznacza on kolejny problem, który nieoczekiwanie spada na Twoje barki podczas rozmowy z wychowawcą córki. Jeszcze nie tak dawno Twój dom pełen był zabawnych "bęc", rozkosznych "tuli" i dociekliwych: "Cio to?". Teraz jest prawdziwym polem walki, miejscem demonstrowania siły i złości, wiecznych pyskówek, humorów i hektolitrów wylanych łez. Żadną pociechą nie jest świadomość, że nastolatki buntowały się od zarania dziejów. Ten nastolatek jest przecież wciąż Twoim ukochanym dzieckiem, a strach przed tym, co może mu się stać, spędza Ci sen z powiek i łamie serce.

Jako rodzic nie możesz dać się wciągnąć w to szaleństwo, nie możesz się wydzierać, porównywać go do siebie w jego wieku ani też traktować, jakby wciąż miał dziesięć lat. Musisz natomiast zbudować na nowo swój autorytet oraz dać dziecku poczucie, że wciąż kochasz i jesteś oparciem - nawet dla młodocianego złośnika. Powinieneś ustalać rozsądne zasady, być oddanym przyjacielem, a jednocześnie nie chować urazy po wszystkich przykrych słowach, które usłyszałeś. Jest to mniej więcej tak samo proste, jak zaginanie czasoprzestrzeni. Bezwzględnie - potrzebujesz wsparcia!