Celem tej pracy jest osadzenie współczesnej architektury w continuum cywilizacji, dlatego autor pozostaje przy renesansowym terminie: sztuka budowania - res aedificatoria. Stawia tezę o istnieniu współczesnego paradygmatu, który pozwala porozumiewać się we wspólnym języku twórcom, teoretykom i odbiorcom architektury.

W czterech częściach (Myślenie dla działania, Granice konstruowania, Budowanie miasta, Jak mieszkać w historii) autor formułuje otwarty katalog zasad sumujących wiedzę i doświadczenie architektów, których dzieła uważa za poruszające i inspirujące, niezależnie od czasu ich powstania. Opowiada się za teorią architektury użyteczną dla różnych nurtów i rodzajów twórczości pod warunkiem, że mieszczą się w transcendentnej perspektywie sztuki, nie kończącej się na tu i teraz. Próbuje wyznaczyć współczesny paradygmat tak, by służył ochronie kultury przed erozją.